In een vorig leven werkte ik bij een organisatie waar je pas serieus werd genomen en meetelde als je “een broek had versleten”. Nu weet ik niet wat uw ervaringen zijn, maar een broek daadwerkelijk verslijten duurt best lang….
Afgelopen jaar heb ik de loopbaan uit het vorige leven losgelaten om de wijnwereld in te stappen. En sindsdien werk ik met veel liefde bij Tax Wijn en Bridot. Omringd door ervaren wijnexperts waan ik me Alice in Wonderland en als een dorstige beginneling laaf ik me aan alle kennis en de leerervaringen die de nieuwe plek met zich meebrengt. Ik ben immers net begonnen….
Sinds we in maart zijn gestart was het na een half jaar keihard werken en opbouwen tijd voor vakantie. Een rondreis door het zuidelijk deel van de Verenigde Staten, South Carolina en Georgia. En laten ze daar nu ook wijn maken! Mijn reis kon niet meer stuk. Gewapend met pen en papier en een grondige theoretische voorbereiding zat ik in de zon aan de proeftafel. Het leek me een uitgelezen kans om het onderdeel Verenigde Staten voor het vinologenexamen alvast praktisch tot mij te nemen. De proeverij bleek van een zeer ontspannen opzet. Gewoon met je glas naar de bar lopen en aangeven welke van de wijnen uit het assortiment je wilde proeven. De achter de bar staande slush-puppy machine had een waarschuwing voor me moeten zijn.
Maar deze beginneling ging volledig op in het aandachtig proeven van niet al te sprekende witte wijnen en het doorzagen van de wijnmaker over zijn vinificatietechnieken, zijn druivenranken en het klimaat. Dat de wijn me niet zoveel deed zette ik opzij als een gebrek aan ervaring en kennis. Mijn gezicht sprak overigens boekdelen, getuige het feit dat de Amerikanen naast me vertelden dat ze de middag van hun leven hadden met het raden van mijn wijnoordeel op basis van de grimas die ik trok.
Bij het vierde proefglas, een rode zoetige substantie, klaarde het gezicht van mijn tafelgenoot op. Triomfantelijk vervolgde hij: “Ik ruik nu voor het eerst de bessengeur waar jij het soms over hebt als je wijn proeft!” Het viel niet te ontkennen, de blauwe bessen stoven het glas uit. Maar hoe dan? Blauwe bessen mee laten vergisten met de druiven en je krijgt de Very Berry ‘wijn’ waar de Amerikanen dol op bleken te zijn. Teleurgesteld ben ik gestopt met proeven. Dit was geen wijn, ik had al zo’n raar gevoel bij de eerste glazen maar deed het af als onervarenheid.
Twee weken later zat de vakantie er op. Toen ik thuis mijn werkschoenen aantrok om weer in de winkel aan de slag te gaan, viel mijn oog op de zolen. Ze waren versleten…..
Tot ziens bij Tax Wijn in de winkel.
Viola.
